Ağaç Ev'in bir köşesine ilişmeyeli biraz zaman geçmişti :) Bu haftanın konusu çok hoşuma gitti. Biraz hayal kurmanın güzel olabileceğini düşündüm. Zaten böyle yaratıcı konulara dair yazıları okumayı da, yazmayı da seviyorum. Bu haftanın konusu Aynadaki Yansıman bloğundan gelmiş. Onun yazısını okumak için TIK TIK!
Kitabı alalı baya zaman geçti. Hatta bir kitap fuarında almıştım. Geçtiğimiz yıl pandemi olmasaydı nisan ayında Tüyap Kitap Fuarı olacaktı yaşadığım şehirde. Geçtiğimiz yıl gibi bu yıl da yalan olacak. Ah ah... Neyse, biz kitabımıza dönelim :) Kitap ismi nedeniyle kitaplıkta gözüme çarptı. Çünkü bu aralar üstümde bir huzursuzluk hali hakimdi. Dolunaydan olabilir mi acaba ki :)
Yazar: Erich Fromm
Çevirmen: Nurdan Soysal
Yayınevi: Say Yayınları
Erich Fromm, kitaplarını uzun süredir okumak istediğim bir isimdi. Zen ise özellikle de geçtiğimiz yıl merak saldığım bir felsefeydi. Kitabın ismini gördüğüm ilk anda okumam gerektiğini düşünmüş ve uzun bir süreden sonra yaptığım ilk kitap alışverişimde sepetime heyecanla eklemiştim. Boş vakit bulabildiğim, daha doğrusu kafamı boşaltabildiğim ilk anda da okumaya başladım.
Yine kitaplarını ilk kez okuduğum bir yazar. Kaplumbağaların Ölümü yazarın ilk kitabı. Bir öykü kitabı. Normalde çok fazla öykü okuyan birisi değilim. Bunun özel bir sebebi de yok. Sadece okumadığımı fark ettim. Sanırım kurgusal kitaplarda karakterlerle daha çok bir arada kalmayı, olayı daha uzun yaşamayı yeğliyorum. Yine de bu yıl daha çok öykü okumak, farklı yazarlardan öyküler okumak istiyorum.
Yekta Kopan'dan okuduğum ikinci kitap. İsmini gördüğüm anda ben bu kitabı okumalıyım demiştim. Ama yine de yazardan ilk önce Aile Çay Bahçesi'ni okudum. Aslında iki kitabı okuma sürecimin arasında -başka yazarlardan- birkaç kitap daha bitirdim. Kediler Güzel Uyanır kısacık öyküleriyle kalbime uzun oklarını sapladığından mütevellit, okuduğum kitapları sırayla yorumlama seçeneğini pas geçiyor ve bu yazımda Kediler Güzel Uyanır'a dair birkaç kelam etmek istiyorum.
Kitap yorumu yazmayalı gerçekten uzun zaman oldu. Kitap okumamam değildi bunun sebebi. Aksine son dönemde o kadar çok şey okudum ki, o kadar yani :) Ama hepsi derslerim için yaptığım okumalardı. Bu bakımdan, uzun zamandan sonra kurgusal bir kitap okumak bana iyi geldi diyebilirim. Aile Çay Bahçesi yorucu bir dönemin ardından rahat bir nefes aldığım ilk durağım oldu.
Sert rüzgar taştan şatonun duvarlarına çarparak ülkeye geri savruluyor, her savruluşta daha dayanılmaz bir hal alıyordu. Bacalardan yükselen dumanlar, sisle kaplı göğe karışıyor ve sanki bu buzdan gezegeni dondurucu soğuktan korumak istercesine sarıp sarmalıyordu.
Olan biteni şatosunun penceresinden izleyen kraliçenin gözlerinden iki damla yaş usulca süzülerek açık pencereden kar tanelerinin arasına karıştı. Buz parçalarına dönüşen gözyaşlarının uzaklaşmasını izleyen kraliçenin içini daha da derin bir hüzün kapladı. Kraliçe bakışlarını camdan ayırmıyor, gözlerini bir kerecik olsun kırpmıyordu. Tüm halk kraliçeleri için çok üzülüyordu. Kraliçelerini mutlu etmek için her gün saraya akın akın ziyaretçi gelirdi. Bu yüzden kraliçe, kimseye haber vermeden gezegenin bilinmez bir köşesindeki eski şatoya taşındı. Yanında yalnızca kraliçelerini koruyan muhafızlar vardı. Hizmetliler bile kraliçeleriyle gelmemişti. Zaten kraliçenin nereye gittiğini bilen kişiler de onunla birliktelerdi.
Çok uzak diyarların birinde refah ve mutluluk içinde yaşayan bir halk varmış. Durmadan çalışır, daima dürüst ve alçakgönüllü davranırlarmış. Kral ve kraliçeleri de tıpkı halk gibi çalışmaktan kaçınmaz, onların sorunlarını kendi sorunları bellerlermiş. Ta ki bir gün, karanlık bir silüetin topraklarına ayak basışına kadar.
Bu yabancının gelişiyle kraliçenin doğumu
aynı güne rastlamış. Küçük prensesin bağrışları, yabancının estirdiği rüzgarın
sesine karışmış. Bu rüzgarın şiddeti her geçen dakika daha da artıyor, minik
prenses de her geçen dakika daha da bağırıyormuş. Bu karanlık sabahı takip eden
günler, aylar ve yıllar boyunca krallık kıtlık dönemi yaşamış. Hiçbir üründen
verim elde edemiyor, kazanç sağlayamıyorlarmış. Suları azaldığı için tarım
yapamaz duruma gelmişler. Eski mutlu ve huzurlu halkın yerinde yeller
esiyormuş. Hırsızlık ve yağmalar başlamış. Kral ve kraliçe bu duruma çok
üzülüyor, ne kadar çabalarlarsa çabalasınlar duruma bir hal çare
bulamıyorlarmış. Tek tesellileri minik prensesmiş.
Küçük prenses tüm bu huzursuzluk ve mutsuzluğun aksine; daima huzurlu ve mutluymuş. Kral ve kraliçenin tek neşe kaynağı kızlarıymış. Ancak bir gün onların da huzuru bozulmuş. Halk isyan etmeye başlamış. Tüm bu kıtlığın sebebinin küçük prenses olduğu, ülkelerine onun uğursuzluk getirdiği sesleri yükselmeye başlamış. Önceleri cılız olan bu sesler zamanla şiddetini arttırmış. Küçük kızlarının başına kötü bir şey gelmesinden endişelenen kral ve kraliçe prensesi komşu ülkedeki yoksul bir ailenin yanına göndermişler. Halka da kızlarının öldüğünü söylemişler.
Yönetmen: Stephen Chow
Senarist: Stephen Chow, Xin Huo, Chan Man Keung, Tsang Kan Cheong, Kan-cheung Tsang
2004 - Çin, Hong Kong
Balta Çetesi isimli tehlikeli bir çete tüm zengin mahalleleri hakimiyetleri altına almış, ancak kıyıda köşede kalan fakir ve önemsenmeye değmeyeceğini düşündükleri mahalleleri kendi haline bırakmışlardır. Sing (Stephen Chow) Balta Çetesi'ne girmeyi çok isteyen fakir bir genç. Bir gün Sing ve bir arkadaşı fakir bir mahalleye giderek kendilerini Balta Çetesi'nin birer üyesi gibi tanıtıyorlar. Ancak pek de umdukları gibi bir karşılık almıyorlar desem yeridir. Bu olaydan kısa bir süre sonra mahalleye gerçek Balta Çetesi geliyor ve kıyamet kopuyor. Mahalleyi kung fu bilen üç kişi savunuyor. O ana kadar bu üç esnafın kung fu bildiğini ise mahalleliler arasından kimse bilmiyor.
Bu üç kişi mahalleyi o anlık olarak kurtarıyorlar. Ancak Balta Çetesi'nin başlarına bela olmasını engelleyemiyorlar. Bu mahalleyi kendi güçleriyle ele geçiremeyeceklerini anlayan çete üyeleri birinden yardım almak için harekete geçiyorlar. Bu kişi yıllarca hapis kalmış kung fu delisi diye bilinen Hayvan (Siu Lung Leung). Bu kişinin elinden hareket eden mermi dahi kurtulamıyor.
Bana bu yaşına kadar öğrendiğin bir şeyi ya da sana ilham olan bir şeyi yazar mısın sevgili okur? Bu paylaşımın bana güzel bir hediye olacak :)
Sevgiler.
Yönetmen: Gus Van Sant
Senarist: Matt Damon, Ben Affleck
1997 - ABD
Will (Matt Damon) bir üniversitede hademelik yapan dahi bir genç. Bir gün üniversitenin matematik bölümünün panosuna çok zor bir matematik sorusu asılıyor. Hatta bu soru öyle zorlu bir soru ki, çözen kişiye akademik yaşamında büyük kapıların açılacağı vaadi veriliyor. Will bu soruyu kendini belli etmeden çözüyor. Hem de kolaylıkla. Soruyu kimin çözdüğü bulunamıyor. Ardından ikinci bir zor soru panoya asılıyor. Will bu soruyu da çözerken bölümün profesörlerinden Gerald Lembau (Stellan Skarsgard) Will'i görüyor ve peşine takılıyor. Ancak onu yakalayamıyor.
Will öğrenmeyi seven bir genç. Ancak buna ek olarak, kolaylıkla da öğrenen biri. Bir dahi. Ancak pek çok kavgaya karışıyor, çalışma saatleri dışında boş boş geziyor ve kızlara asılıyor. Diğer bir deyişle serserilik yapıyor da diyebiliriz. Bir gün yine bir kavgaya karışıyor ve polise yakalanıyor. Bu yüzden de mahkemelik oluyor. Tazminat ödemezse hapse girecek. Tam bu noktada Will'i hapisten birisi kurtarıyor. Şartlı tahliye olmasını sağlıyor. Bu kişi kim mi? Prof. Gerald Lembau.
Saatin tik taklarını dinliyor, bakışlarını buz mavisi duvarlarda gezdiriyordu. Bir duvardaki saate bakıyor, bir kol saatini düzeltiyordu. Sanki zaman geçmiyor; bir an evvel görüşmeye girsem de bu boğucu yerden gitsem, diye düşündü.
Hiç inanmadığı bir davayı savunuyordu. Bu davayı ondan
başka kabul eden olmamıştı. Aslında o da kabul etmek istememişti, bu dava ona kabul
ettirtilmişti. Müvekkilini ikinci görüşü olacaktı bu. Mümkün mertebe onunla
iletişimde bulunmak istemiyordu. Ama bu elinde olan bir durum değildi.
Ayaklarını saatin ritmiyle uyumlu olacak şekilde yere vurmaya başladı. Gerildiğinde yerinde duramazdı. ‘’Biraz bekleyin’’ denmişti ona. Can attığı bir görüşme değildi bu. Sadece, şu can sıkıcı işi halletip dışarı, gün ışığına çıkmak istiyordu.
